Życiorys
Urodził się 19 grudnia 1847 r. na Litwie. Do Krakowa przybył, aby zrealizować swoje powołanie – chciał zostać misjonarzem św. Wincentego a Paulo. Szybko stał się wielkim i cenionym społecznikiem. Był twórcą i wieloletnim kierownikiem Zakładów Wychowawczych nazwanych później jego imieniem. Przełomowym momentem w początkach jego pracy wychowawczej było wyznanie jednego z napotkanych chłopców: „Co nam po katechizmie księdza, kiedyśmy głodni, bośmy nic dziś jeszcze nie jedli.” Wspominając to zdarzenie po latach napisał: „Ten chłopak powiedział mi prawdę, którą warto, żeby wszyscy mądrzy wieku naszego moraliści dobrze sobie zapamiętali, że zanim moralność ludu poprawiać zaczniemy, usiłujmy pierwej zapobiec, żeby głodnym nie był, bo głód bardzo złym bywa doradcą! Poprawa bytu materialnego koniecznie poprawę moralności poprzedzać, a przynajmniej równocześnie z nią postępować winna”. Odtąd ks. Siemaszko nie zaczynał już od katechizmu, lecz konsekwentnie budował instytucję, która mogła jego podopiecznym zapewnić wszechstronny rozwój. Charakter i cel utworzonego zakładu określił w nazwie: „Dom schronienia i dobrowolnej pracy dla biednych i opuszczonych chłopców”. Centrum działalności wychowawczej był zawsze budynek przy ul. Długiej 42 w Krakowie. W ciągu 30 z górą lat działalności publicznej stworzył ks. Siemaszko nowoczesną i efektywną organizację pomagającą młodzieży. Ściśle współpracował z krakowskim Magistratem i dobroczyńcami. Był wielkim autorytetem i znakomitym organizatorem. Jego podopieczni nazywali go „Siemachą”. Zmarł 20 maja 1904 r. w Zakładzie im. Helclów w Krakowie.
Dyrektorami Zakładów Wychowawczych im. ks. Siemaszki byli między innymi późniejszy biskup sandomierski Jan Lorek oraz biskup pomocniczy Archidiecezji Krakowskiej – Albin Małysiak. W 1953 roku komunistyczne władze zamknęły Zakłady Wychowawcze i przejęły ich majątek. Działalność w jego duchu odrodziła się w 1993 r. wraz z otwarciem Centrum Młodzieży „U Siemachy” na Długiej 42 w Krakowie. Na gruncie tej działalności powstało Stowarzyszenie „U Siemachy”.
W latach 30-tych XX wieku w ośrodkach założonych przez ks. Siemaszkę przebywało ponad 400 chłopców.
