Fundatorka Radosnej Nowiny

Czy wiesz, że wielkie dzieła mają zawsze swoich pomysłodawców, budowniczych i fundatorów? Dzisiaj chcielibyśmy przywołać pamięć fundatorki ośrodka „Radosna Nowina 2000” pani Josephine Gebert. Fundacja im. ks. Siemaszki nawiązuje do tradycji dobroczynnej działalności ks. Kazimierza Siemaszki ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy Św. Wincentego a Paulo.
Żyjący w II połowie XIX wieku krakowski misjonarz otaczał opieką dzieci i młodzież biedną i osieroconą. Działalność rozpoczęta w niewielkiej rozmównicy kościoła na Kleparzu rozwinęła się z czasem do dużej i nowoczesnej instytucji wychowawczej i nieprzerwanie kontynuowana była do lat 50 (na mocy dekretu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych działalność ośrodków została przerwana, a jej majątek skonfiskowany). W wyniku przemian ustrojowych na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych Zgromadzenie Księży Misjonarzy odzyskało część dawnego majątku, w tym pierwszy ośrodek położony przy ul. Długiej 42 oraz budynek przy ul. Floriańskiej 55, na mocy zapisu testamentalnego służący wspieraniu dzieła ks. Siemaszki.

Największe przedsięwzięcie Fundacji to budowa nowoczesnego centrum edukacyjnego „Radosna Nowina 2000” w Piekarach koło Krakowa. Wybudował je ks. Bronisław Sieńczak CM dzięki finansowemu wsparciu pani Josephine Gebert.

Jej wyjątkowa hojność przyniosła zaskakujące rezultaty: w 2002 roku w malowniczym i spokojnym miejscu powstało okazałe Liceum Ogólnokształcące, Uczniowski Klub Sportowy „SIEMASZKA”, Ośrodek Sportu i Rekreacji (baseny pływackie, jacuzzi, zjeżdżalnia, sauny, studio rekreacji siłowej, sala fitness, wielofunkcyjna hala sportowa, boiska, korty) oraz mała elektrownia wodna (MEW) na Wiśle, na stopniu wodnym Kościuszko, która utrzymuje działalność ośrodka.

Ta bezprecedensowa (również na skalę całego kraju) inwestycja nie miałaby miejsca, gdyby nie starannie przygotowany plan ks. Bronisława poparty dodatkowo wyjątkowym zmysłem organizacyjnym i logistycznym Księży Misjonarzy (m.in. Ks. Czesława Patonia CM) przy finansowym wsparciu pani Josephine Gebert. Sama fundatorka w książce Portret starszej siostry wspomina to wydarzenie z wielkim rozrzewnieniem:

W ostatnim dniu pobytu (druga połowa czerwca 1997 roku) pojechaliśmy do Piekar. Zobaczyłam zaniedbany przedwojenny ogród, pochylone ze starości jabłonie i grusze, kępy zdziczałych śliw oraz krowę na łańcuchu, która albo ryczała z pragnienia albo wołała kogoś, kto by się nią zajął. Trzeba było nie lada wyobraźni, by dostrzec tutaj przyszłą Radosną Nowinę 2000! Widząc po drugiej stronie Wisły klasztor oo. benedyktynów, obecny w tym miejscu od prawie tysiąca lat, stwierdziłam jako oblatka, że jest to dobre miejsce i w cieniu klasztoru może powstawać bez obaw centrum edukacyjne dla młodzieży wychowywanej w duchu św. Benedykta, w myśl jego dewizy: ora et labora.*

Josephine Gebert (zwana przez przyjaciół Fifi) powołuje do życia kilka miesięcy później Fundację Praxedis (której patronką stała się św. Prakseda, męczennica rzymska z II wieku) i tym samym przekazuje za jej pośrednictwem swoją pomoc Fundacji ks. Siemaszki w sposób legalny i na korzystnych warunkach. W 1999 roku budowa placówki ruszyła z wielkim rozmachem – tak, że po dwóch latach nastąpiło uroczyste otwarcie ośrodka „Radosna Nowina 2000” (w dniu 8 września 2001 roku) i było wyrazem dziękczynienia za Narodziny Chrystusa sprzed 2000 lat oraz za 350 lat pracy i obecności Księży Misjonarzy w Polsce.

Dzisiaj po tylu latach od otwarcia Ośrodka nadal obserwujemy jego niebywałą aktywność w niesieniu pomocy duchowej i materialnej dzieciom i młodzieży ubogiej. Wielki gest Josephine Gebert, która od młodzieńczych lat osobiście angażowała się czynnie w niesienie pomocy dzieciom potrzebującym, a szczególnie w dzieło wychowania – nie poszedł na marne. Pozostawiła po sobie niezatarty ślad jako wychowawczyni młodych, dając przykład bezinteresowności, posługując się twórczością artystyczną oraz przyczyniając się do powstania trwałych dzieł służących wychowaniu i życiu duchowemu Kościoła w Polsce i w swoim rodzinnym kraju. Jej altruizm i poświęcenie doceniła też władza świecka – prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Aleksander Kwaśniewski postanowieniem z dnia 22 stycznia 2002 roku odznaczył panią Josephine Gebert Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (legitymacja nr 10-2002-6).

Warto o tym mówić, ponieważ człowiek współczesny ma problemy z pamięcią – zbyt łatwo zapominamy o tym co dobre. A przecież „Radosna Nowina 2000” działa i ma się dobrze, w Liceum Ogólnokształcącym w Piekarach uczy się ok. 360–380 uczniów, w internatach mieszka ok. 260 z nich, reszta dojeżdża z okolic i Krakowa. Tutaj kształci się zdolna niezamożna młodzież. Prowadzona jest rozległa działalność pozaszkolna z programem przeznaczonym dla dzieci i młodzieży z okolic w dziedzinie sportu, plastyki, teatru, tańca, nauki języków i pomocy w nauce czyli korepetycji. Szkoła korzysta z wielorakiej wymiany ze szkołami poza Polską. Uczniowie na roczny pobyt udają się do szkół w Niemczech, Francji, Anglii, Włoszech, Austrii, Szwajcarii, Belgii, Bośni-Hercegowinie, Brazylii, Meksyku, Argentynie, Dominikanie, Stanach Zjednoczonych, a nawet w dalekim Tajwanie. Od 15 lat prowadzona jest stała wymiana ze szkołą w Bambergu. Poza tym działa Uczniowski Klub Sportowy „SIEMASZKA”, który jest znany w całej sportowej Polsce. W swej historii koszykarki występowały w I lidze, a koszykarze w II lidze, siatkarze zaś w IV lidze. Siatkarki natomiast grały sparingi np. z reprezentacją Irlandii. Młodzież bierze przykład ze starszych, oni stanowią lokomotywę dla wychowania sportowego.

Josephine Gebert i ks. Bronisław Sieńczak CM są inicjatorami większego projektu, który funkcjonuje doskonale już od II połowy XIX wieku i jest zgodny z duchem św. Wincentego a Paulo i ks. Kazimierza Siemaszki.

Chciałbyś zobaczyć nasz ośrodek? Nie zastanawiaj się długo – przyjedź koniecznie! To tylko 5 km od Krakowa, dojazd samochodem zajmie ci kilkanaście minut od strony ul. Księcia Józefa lub obwodnicą A4. Zapraszamy.

* cytat pochodzi z książki ks. dr Bronisława Sieńczaka CM, Portret starszej siostry, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 2012, s. 152.